Dark Polisiye Altıncı Kitap - Selin Bak

 


Sonraki gün bir meslektaşımla tanıştım. Etiler’de yaşlı bakım merkezinde başhemşirelik yapıyor Servi Ormancı. Gençliğinde hayranı olduğu jön Berke Bey, artık kendisinin çalıştığı yerde kalıyor. Harikalar Fabrikası adındaki bu yer, yaşlıların zihinlerindeki anılarını depolayan bir sisteme sahip. Eh, kişi de bir jön, düşünsenize ne anıları vardır.

 


Ekipten Yeşim Santaş Dere, ısrarla bir cenazeye katılmamızı söylediğinde açıkçası hepimiz isteksizdik. Yeşim’in ısrarına dayanamadık ve kılık değiştirerek tüm müdüriyet cenazeye gittik. Görkem adındaki genç bir adamın cenazesiydi. Adamın kız arkadaşı Deniz törende içimizi parçaladı, gerçekten çok üzgündü. Ben de Deniz’le birlikte ağladım. Burnumu çekerken Yeşim’e bu törene neden ısrarla gelmemizi istediğini sordum. ‘Çok safsın. Kederinden gözyaşları kuruyan sevgilisi Deniz’i takip ediyorum. Kendisinden çok şüpheleniyorum. Lütfen gözlerinizi dört açın, var bu işte bir iş.’ deyince hepimiz kız arkadaşı takibe aldık. Ama ne törende ne de törenden sonraki anma toplantısında en ufak bir şüphe göremedik. Yeşim çok ısrarlıydı adamın kendi kendine ölmediğine. Kim bilir, belki de haklıdır. Yeşim asla boşuna şüphelenmez. Hah, arıyor. Eminim anlatacakları hepimizi çok şaşırtacak.

 


Ertesi gün merkeze gelen bir telefon yolumuzu Cihangir’e çevirmemizi sağladı. Çok severim Cihangir’i. Ekiplerle ben de gideyim dedim. Hem Onur Yürüyüşü de vardı. Biraz slogan atar deşarj olurum. Gittik olay yerine. Kurban Hande Nur Akbaba adında genç bir kadındı. Öğrendiğimize göre de erkek olmak isteyen bir kadınmış. Ekipler önce zehirlendiğini düşündüler ama kazın ayağı öyle değilmiş. Kurbanın arkadaşlarını sorgulama işini ben yapmak istedim çünkü çok renkli insanlar. Sorgulamam bitsin beraber yürüyüşe katılalım, deyince gülüşmeler de yaşandı haliyle. Bu şüpheli ölümü araştırırken bir kere daha fark ettim ki gerçekten çok güzel insanlar çok zor hayatlar yaşıyorlar, yaşatıyoruz. Sokaklardan slogan sesleri kulağıma çalınıyor, ceset karşımda ama gülmemek için kendimi zor tutuyorum. ‘Nerdesin aşkım, burdayım aşkım, ay, ay, ay!’

 


Akşam oldu ve eğer birileri birilerini öldürmezse bizim mesai bitti. Biraz eğlenmek hepimizin hakkı. Aslında bakmayın kafamız çok ağrımak üzere çünkü 10 aydır insanlar arasında dehşet salmış bir katil var. Özellikle geceleri avlanıyor. Ama ardında asla iz bırakmıyor. Kurbanlarını bize sergilemeyi de çok seviyor. Biz de ekipçe her gece bir mekâna gidiyoruz. Aslında içmeye gidiyoruz ama amirimiz Aşkın’a gizli görevdeyiz diyoruz. Bilmiyorum yiyor mu ama sesini de çıkartmıyor. Bu gece de kendimize mesken olarak Kadıköy’ü seçtik. Girdik mekâna. Karşı masada çok hoş bir kadın ve oldukça çekici bir adam gördüm. Allah’ın neler yarattığına dair bir şeyler mırıldanırken kadın ve adam mekândan ayrılmak için ayaklandılar. Yalnız kulağıma gelen konuşmalarına bakacak olursam bu gece çok ateşli bir gece olacak. İpler, bağlanmak filan... Belli ki yeni tanışmışlar yoksa birbirlerinin neyi sevip sevmediğini bilirlerdi. Ah, keşke onları izleyebilsem, yapacaklarını görebilsem. Yalnız bu gece kan çıkar, ben size söyleyeyim...

 


Sabah olunca merkezde herkeste bir surat, sormayın gitsin. Bir daha hafta içi âlemlere akmamak hakkında amir bize tatlı sert uyarılarda bulundu. Dinler miyiz? Zannetmiyorum. Çaylar kahveler, ayılmaya çalışırken Riva’da ceset bulunduğu ihbarı geldi. Belirtilen adrese gittiğimizde karşılaştığımız manzara mide bulandırıcıydı. İki parça haline getirilmiş ceset, akşamdan kalmalığımızın üzerine tuz biber ekti. Sımsıkı sarılıp hafriyat alanına atılmış cesedi OYİ’ye bıraktık. Etraf hep moloz yığını doluydu. Kurbanın sarılıp içine tıkıldığı çuvallarda bazı şeyler gözümüze çarptı. Muhtemelen bir evde yapılan tadilat artıklarıydı bunlar ama İstanbul’un her yeri kentsel dönüşümde, ara ki bulasın hangi ev diye... OYİ bize kurbanın kimliği hakkında bilgi verince kurbanın evine çevirdik yönümüzü. Kurban filan diyorum ama öğrendiklerimden sonra pek de acıdığım söylenemez şerefsize. Ama cesedinde gözüme takılan başka bir şey oldu. Ekibe de söyledim hatta ama durun bakalım, adli tıp ne diyecek... Hiçbir şey göründüğü gibi olmayabilir.

Ofise geldik ama hepimiz kaç gündür koşturup durmaktan gerçekten bitap düştük. Ekipten Ayşe Erbulak nefes nefese geldi. Beylerbeyi’nde bir kayıp varmış. Dedik biz cinayetlere bakıyoruz, kayıptan bize ne? Bu kayıp normal değil, altından başka şeyler çıkacak, kalkın gidiyoruz, deyince ablamızın sözünün üzerine söz olur mu? Olmaz tabii. Düştük yine yollara.

 


Sabah uyandığımda kendimi hiç iyi hissetmedim. Amirim Aşkın’ı aradım, izin istedim. Ama evde de bana afakanlar bastı. Dedim bir boğaz turu yapayım. Hani şehir hatlarının turistik turları var ya, hah işte! Hava da mis. Simitlerimi aldım. Birazı bana birazı arsız martılara. Ama bahtsız bedeviyi çölde kutup ayısı öper. Beni de vapurun halatlarının bağladığı babalar öptü. Şöyle ki; tam vapur hareket edecekken sen babalardan bir kop ve adamın birine yapış. ‘Çekilin! Ben doktorum.!’ Yok, öyle değildi. ‘Çekilin! Ben polisim!’ Zavallı adam salçadan hallice yere yapışmıştı. Hemen olay yeri emniyetini sağladım ve ekiplere haber verdim. Görevlilerle konuşmaya başladım. Çok enteresan, ölünün ardından kötü konuşulmaz deyiminin aksine bu adamın ardından kimse iyi bir şey konuşmadı. Ne pislik, ne şerefsiz adammış. Kaza olamaz bu, garanti biri bunun ipini çekti, ama nasıl? Benden kaçmaz, bulacağım. Önce şu sigaramı birisi yaksın.

 


Sigaramı ekibe yeni katılanlardan Metin yaktı. Üstü başı kir içinde adamın. Pek de samimi değiliz ama endişelendim haliyle. Ne kadar yeni katılmış olursa olsun, birinin kılına zarar gelse hepimizin canı acır. Meğer ilk dosyası meşhur Yapışkan Sapığı’ymış. Siz bilmezsiniz, kısaca anlatayım.

 
Bizim müdürlük, siz bilmezsiniz ama oldukça geniş bir çerçevede çalışır. Adli Tıp ve Adli Antropoloji alanında çalışan çok cici iki çalışma arkadaşımız var. Ümmüye ve Buket bir geldiler pir geldiler vallahi. Bizde böyle çalışanlar olduğu çevre birimlerce de duyulunca pek başlarını kaşıyacak zamanları olmuyor ama yine de kahve içmeye arada fırsat yaratıyoruz. Geçen gün ellerine bazı kemik örnekleri gelmiş. Yaptıkları araştırmalar sonucunda acayip bir hikâyeyle karşılaşmışlar. Hadi size de anlatayım.

 


Ümmiye ve Buket kahve eşliğinde bize bu hikâyeyi anlatırken amir hışımla ofise girdi. Genelde kahkaha atar çünkü. Amir Aşkın hepimizi toplantı odasına beklediğini söyledi ve hızlıca kendi de o yöne doğru ilerledi. Hepimiz peşine takıldık. Onu bir şeyin huzursuz ettiği belliydi. Nasılsa az sonra öğrenecektik.

Amirim bize bunları anlatırken Başkomiserimiz odaya girdi. Gözlerini hepimizin üzerinde bi gezdirdi. Eyvah, yine tuhaf bir görev için kurban arıyor, diye düşündük, haklıymışız. Bir suç şebekesinin içine sızması için birimizi gözüne gezdirdi. Ekipten Armağan bu iş için bence de en uygun kişiydi. Eğlenceli, girdiği her ortama ayak uyduran ve polis olduğuna asla inanmayacağınız bir tip ne de olsa. Armağan’ın da işine geldi. Yoksa Mahmut’mu desem? Zira görev adı Mahmut. Nerden de geldiyse aklına.

Biz Armağan ve Mısır seyahatini konuşurken, azıcık da hasetlenirken geldi ihbar. Galata’da bir kadın cesedi bulunmuştu. Ekibe yine yeni katılan Hanife’ye verdi amir dosyayı. Ama kadının gözler cin gibi. Eminim tereyağından kıl çeker gibi bulur katili. Ama adettendir, eşlik ettim ilk dosyasında kendisine. OYİ ve Adli Tabip ile tanıştırdım Hanife’yi. Hanife hemen adapte oldu işine. Zaten bizim ekibe aldıysa amirimiz muhakkak bir ışık görmüştür. Yoksa gözünüzün yaşına bakmaz. Dönelim olay yerine…

 

‘Chérie, on boit du thé ?’

Dark İstanbul Polisiye Müdürlüğü olarak bir haftada on dört dosya kapatarak epeyce yorulduk. Ama tatlı bir yorgunluk bu. Bürodaki kıdemli ressamımız Ali Doğanlı'dan faiilerin robot resimlerini çizmesi istemiştik o da kendini olayları çözmeye kaptırmış olacak ki olayın neredeyse sahnelerini çizdi. O olmasa biraz zor çözerdik biz bu düğümleri...

Eğer İstanbul izin verir de bu gece kimse kimseyi öldürmezse biraz dinlenmeyi düşünüyoruz. Ama benim tanıdığım İstanbul asla uyumaz. Kim bilir belki de Dark Polisiye Yedinci Kitap’ın kahramanları, İstanbul’un karanlık köşelerinde, ellerindeki birbirinden farklı silahlarıyla yeni kurbanlarını aramaya başlamışlardır, hatta ilk kan akmıştır bile…

   

 URL'i Kopyala