Üniversiteye Mektup | Hilal Deniz
Merhaba
Size hayallerimden bahsetmemi istiyorsunuz! Aslına bakarsanız “siz bana hayallerinizden bahsedin ve oldu bilin” demek istiyorum ama önce Üniversite’nizden mezun olmam lazım. Sonrası kolay.
Mavi gözlerimi dünyaya açalı henüz 17 yıl oldu. Fakat kısa sürede yaşadığım aksiyonlar sayesinde hayata bakış açım şekillendi. Kalp rahatsızlığım yüzünden diğerlerine göre daha hassas ve kırılgan olacağını sandığım yüreğimi, 9 yaşımdayken beni terk eden annemle babam bile kıramadı mesela. Biri üvey diğeri hakiki olan kardeşlerim, aslında ilk olarak bana ait olan ebeveynlerimin keyfini sürerken, ben de erkenden uyuya kalan babaannem ve dedemin horlamaları eşliğinde kendimi kitaplar ve filmler arasında farklı dünyalara uğurladım. Uğurladım diyorum çünkü her okuduğum kitapta ve her izlediğim filmdeki karakterlere bürünmeyi sevdim. Hatta çoğu zaman onların hikâyelerini değiştirmeyi de…
“Gerçek yaşamımda da bazı radikal denemelerim olmadı” diyerek sizi kandırmak istemem. Kapalı kızların diğerlerine göre daha zor bir yaşam sürdükleri kamuoyunda yaygın bir inanış olduğundan merak edip kapandım. Ailem? Umursamadı… Çevremin kafası karıştı. Destekleyenlerle karşı çıkanlar arasında ruhsal ve toplumsal analizler yapmaya çalıştım. Hiçbir sonuç çıkartamadım. İnsan, insanmış meğer! Her şey kafalarda bitiyormuş. Kültürel katmanlar arasında dolaştıkça anladım ki, kıyafetinle değil düşüncelerin ve karakterinle değer görüyormuşsun. Baktım ki yazın ortasında terliyorum, açıldım.
Hiçbir yeteneğim olmadığı halde meslek lisesine girip grafik okumaya başladım. “Benden bir şey olmaz” dememe ramak kalmıştı ki hocalarımın teşvikiyle “alay edilmek üzere” bir yarışmaya katıldım. Haydaaa! Sanki Yeşilçam filmindeki fakir ama gururlu kız misali yarışmada ödül alıverdim. “Ne komikmiş bu dünya” ön yargım biraz daha kesinlik kazanmaya başladı bu sayede. Sinemacı olmak istiyorum biliyor musunuz?
Shakespeare’in ünlü “As You Like It” oyunundaki bir monologda yer alan; “Tüm dünya bir tiyatro sahnesi ve biz insanlar sadece birer oyuncuyuz.” Cümlesi bana göre değil. Çünkü ben yaratıcı tarafta olmak, hayallerinizi gerçekleştirmek istiyorum. Belki benim yapacağım filmler hayatlarınızı değiştirmeyecek ama iki saatliğine de olsa sizleri sihirli bir dünyanın içinde gezdirecek. Gerçi hayat öylesine şaşırtıcı bir denklem ki bir de bakmışsınız bir şeyleri değiştirivermişim! Belli mi olur?
Lafı biraz uzattıysam affola! Projem şu;
Öncelikle beni okula alın. Aslına bakarsanız param yok ama ille de ödeme yapmam gerekirse bulurum bir yolunu.
Kendimce bir ağ geliştirdim. Olur olmaz kimselerle tanışarak, olmazları olur yapmanın yollarını öğrendim. Okulla eşzamanlı olarak sektörde de faaliyet göstereceğim. Sektörden kastım sadece Türk sineması değil, Avrupa ve Amerika da dâhil buna. Benimle iftihar edeceksiniz; söz!
Çevremdeki insanlar ve onların bağlantıları sayesinde Üniversite’nizde çok sayıda projenin temellerini atacak, birçoğunun da hayata geçmesin sağlayacağım. İlk yılımda sinema öğrencilerinin yararına birkaç şey yapmak istiyorum. Onları sektörle doğrudan tanıştırmak ve okul dışı zamanlarda (öğrendiklerini) onlara reel uygulama fırsatları yaratmayı istiyorum. Daha sonraki yıllarda gitgide artan bir networkün koordinasyonunu yapmayı hedefliyorum. Üniversite’niz sayemde Türkiye ve Dünya sinemasında söz sahibi olacak bir marka olarak anılsın istiyorum.
İnanmadınız değil mi? Ben de inanmadım yazdıklarıma. Ama siz yine de beni okula alın. Hayat öylesine şaşırtıcı bir denklem ki bir de bakmışsınız bir şeyleri değiştirivermişim! Belli mi olur?
Sevgi ve saygılarımla.
Hayalperest